Do najważniejszych zadań reformatorskich w szkolnictwie wyższym należy (wymieniam bez uporządkowania według ważności):
– 1. Zmniejszenie fragmentaryzacji szkół wyższych:
– 2. Profesjonalizacja zarządzania uczelnią:
– 3. Uelastycznienie struktury wewnętrznej:
– 4. Wprowadzenie i stopniowe zinstytucjonalizowanie związków szkoły wyższej z otoczeniem:
– 5. Uczynienie ze zbioru uczelni skoordynowanego systemu, złożonego ze współdziałających ze sobą elementów:
– 6. Wprowadzenie czesnego (opłaty) za studia wraz z systemem pożyczek oraz ujednolicenie statusu studentów dziennych (nie płacących za studia) i zaocznych (płacących):
– 7. Wprowadzenie procedur ewaluacji funkcjonowania szkół wyższych i powołanie ośrodka akredytacji:
– 8. Wprowadzenie nowych zasad tworzenia programu studiów, umożliwiających porównywalność nabywanej wiedzy i kontynuowanie nauki bez straty roku na różnych wydziałach lub w rozmaitych szkołach (tzw. system kredytów): dzięki porównywalności wymiana studentów z zagranicą stanie się znacznie łatwiejsza:
– 9. Uporządkowanie zasad nadawania stopni i tytułów naukowych, planowanie kariery naukowej, tak aby m.in. umożliwić we wskazanych wypadkach wymianę kadr między gospodarką i uczelnią:
– 10. Poprawa finansowania i racjonalizacja wydatków:
– 11. Status wyższych szkół zawodowych.
Oczywiście wymienione punkty można inaczej nazwać i uszeregować: być może niektóre z nich można by rozbić na kilka podpunktów, inne połączyć w jeden, wydaje się jednak, że – poza drobnymi, rzec można, kosmetycznymi różnicami – w zainteresowanych środowiskach panuje zgoda w kwestii przedstawionej tutaj listy spraw.
Leave a reply